Της Νέφης Ιωαννίδου, Φιλολόγου
Δεν μπήκα στο γήπεδο! Όμως μπήκα στην τάξη την επόμενη μέρα! Μπήκα για να διδάξω ΙΣΤΟΡΙΑ!
Και είδα, απλωμένο στο θρανίο, ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΛΟ! Και το μαθητή μου να με ρωτά με απορία: « Δικαιούνται οι οπαδοί της Ομόνοιας, κυρία, να κρατούν την ελληνική σημαία;» Εμβρόντητη είδα το στενό του φίλο να πετάγεται όρθιος, έξαλλος από θυμό! «Ρε, δικαιούστε εσείς να λέτε τους οπαδούς της Ομόνοιας Τούρκους»;
Να παρεμβαίνει η κοινή τους φίλη, λειτουργώντας μάλλον… καταλυτικά: « Γιατί, κυρία, οι ΑΠΟΕΛ-ίστες κρατούν ελληνική σημαία και όχι κυπριακή, όταν παίζει η Εθνική Κύπρου»; Να της απαντά ο τέταρτος: «Γιατί; Άμα φέρουν τους Τουρκοκύπριους στο ΓΣΠ, θα αφήσουμε να κρατούν τούρκικη σημαία;» « Εσείς, κυρία, τι λέτε;».
Εγώ… τι λέω!!! Εσάς ρωτώ, παλιοί συμφοιτητές, συναγωνιστές και φίλοι! Τι λέω; Τι λέμε Εμείς, η Γενιά του Πολυτεχνείου και των αντιχουντικών αγώνων, του Πραξικοπήματος του ΄74 , του Πολέμου του ΄74; Τι λέμε στα παιδιά μας; Ή μήπως, το χειρότερο, σιωπήσαμε; Από ντροπή; Από ηττοπάθεια; Από ενοχές; Αποπροσανατολισμένοι και υλιστές τώρα πια, σίγουρα!
Δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς παλιοί «συναγωνιστές» της ατέλειωτης πορείας των δυο εκατομμυρίων στη μνήμη των ηρώων του Πολυτεχνείου το 1975. Θυμάστε, παλιοί φίλοι, ποιες σημαίες κρατούσαμε εμείς; Την ελληνική ή την κυπριακή και γιατί, έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία; Γιατί τα παιδιά μας σήμερα δε διακρίνουν την αξία και τη σημασία των συμβόλων;
Εγώ, ξέρω και απαντώ στο μαθητή μου με σταθερή φωνή, σε χαμηλούς τόνους, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια: « Δίπλωσε με προσοχή τη σημαία, αγόρι μου… με προσοχή! Φύλαξέ την προς το παρόν στην τσάντα σου, γιατί η σημαία δεν είναι για να σέρνεται, ούτε στις αυλές των σχολείων ούτε στις κερκίδες των γηπέδων! Είναι μόνο για να ανεμίζει περήφανη»!
Κεραυνός εν αιθρία… κι άλλη ερώτηση! «Ποια σημαία, κυρία; Την Ελληνική ή την Κυπριακή»; Πώς απαντώ; «Και τις δύο! Τα ιερά σύμβολα των πολιτικών, των κοινωνικών, των εθνικών αγώνων των λαών, δεν έχουν θέση στα γήπεδα! Τα σωματεία έχουν δικά τους»!
Με βοηθά ευτυχώς η θέση του σχολείου. Στο Λύκειο Δασούπολης (έτος ιδρύσεως 1975- της προσφυγιάς το σχολείο), απέναντί μας η τούρκικη σημαία χαραγμένη στο κορμί του Πενταδάκτυλου!!! « Κοιτάξτε έξω απ’ το παράθυρο, παιδιά... Ένα ξέρω: Ποια σημαία πρέπει να σβηστεί από τις πλαγιές του! Ποια σημαία, που όταν φωτίζεται τα βράδια, μας τυφλώνει στους δρόμους της Λευκωσίας και μας κάνει να ξεχνάμε, για μια στιγμή μόνο φυσικά, το πολυτελές αυτοκίνητο που οδηγούμε»...
Την επόμενη Κυριακή, είδα στην τηλεόραση Έλληνες Κυπρίους που, ως «γκρίζοι λύκοι», χτυπούσαν ανελέητα φίλαθλο στη Λάρνακα και την αμέσως επόμενη στη Λεμεσό. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε αντιπαράταξη «αντίθετα στρατόπεδα φιλάθλων», να εξολοθρεύουν την «αντίπαλο» ομάδα, πριν ακόμα διεξαχθεί το παιχνίδι, με στόχο ... τη νίκη και των δυο!!!
Πού; Επί του πεζοδρομίου!!! Επί του πεζοδρομίου σέρνονταν τα ιερά μας σύμβολα από τη νεολαία μας !!! Εμείς, οι γονείς και οι παππούδες τους … Τους κρύψαμε την αλήθεια, γιατί πονά…
ΣΗΜ. Είναι αδημοσίευτο κείμενό μου του 2006. Μετά τα τελευταία γεγονότα του αγώνα της Ανόρθωσης και τα νέα έκτροπα...
Και είδα, απλωμένο στο θρανίο, ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΛΟ! Και το μαθητή μου να με ρωτά με απορία: « Δικαιούνται οι οπαδοί της Ομόνοιας, κυρία, να κρατούν την ελληνική σημαία;» Εμβρόντητη είδα το στενό του φίλο να πετάγεται όρθιος, έξαλλος από θυμό! «Ρε, δικαιούστε εσείς να λέτε τους οπαδούς της Ομόνοιας Τούρκους»;
Να παρεμβαίνει η κοινή τους φίλη, λειτουργώντας μάλλον… καταλυτικά: « Γιατί, κυρία, οι ΑΠΟΕΛ-ίστες κρατούν ελληνική σημαία και όχι κυπριακή, όταν παίζει η Εθνική Κύπρου»; Να της απαντά ο τέταρτος: «Γιατί; Άμα φέρουν τους Τουρκοκύπριους στο ΓΣΠ, θα αφήσουμε να κρατούν τούρκικη σημαία;» « Εσείς, κυρία, τι λέτε;».
Εγώ… τι λέω!!! Εσάς ρωτώ, παλιοί συμφοιτητές, συναγωνιστές και φίλοι! Τι λέω; Τι λέμε Εμείς, η Γενιά του Πολυτεχνείου και των αντιχουντικών αγώνων, του Πραξικοπήματος του ΄74 , του Πολέμου του ΄74; Τι λέμε στα παιδιά μας; Ή μήπως, το χειρότερο, σιωπήσαμε; Από ντροπή; Από ηττοπάθεια; Από ενοχές; Αποπροσανατολισμένοι και υλιστές τώρα πια, σίγουρα!
Δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς παλιοί «συναγωνιστές» της ατέλειωτης πορείας των δυο εκατομμυρίων στη μνήμη των ηρώων του Πολυτεχνείου το 1975. Θυμάστε, παλιοί φίλοι, ποιες σημαίες κρατούσαμε εμείς; Την ελληνική ή την κυπριακή και γιατί, έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία; Γιατί τα παιδιά μας σήμερα δε διακρίνουν την αξία και τη σημασία των συμβόλων;
Εγώ, ξέρω και απαντώ στο μαθητή μου με σταθερή φωνή, σε χαμηλούς τόνους, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια: « Δίπλωσε με προσοχή τη σημαία, αγόρι μου… με προσοχή! Φύλαξέ την προς το παρόν στην τσάντα σου, γιατί η σημαία δεν είναι για να σέρνεται, ούτε στις αυλές των σχολείων ούτε στις κερκίδες των γηπέδων! Είναι μόνο για να ανεμίζει περήφανη»!
Κεραυνός εν αιθρία… κι άλλη ερώτηση! «Ποια σημαία, κυρία; Την Ελληνική ή την Κυπριακή»; Πώς απαντώ; «Και τις δύο! Τα ιερά σύμβολα των πολιτικών, των κοινωνικών, των εθνικών αγώνων των λαών, δεν έχουν θέση στα γήπεδα! Τα σωματεία έχουν δικά τους»!
Με βοηθά ευτυχώς η θέση του σχολείου. Στο Λύκειο Δασούπολης (έτος ιδρύσεως 1975- της προσφυγιάς το σχολείο), απέναντί μας η τούρκικη σημαία χαραγμένη στο κορμί του Πενταδάκτυλου!!! « Κοιτάξτε έξω απ’ το παράθυρο, παιδιά... Ένα ξέρω: Ποια σημαία πρέπει να σβηστεί από τις πλαγιές του! Ποια σημαία, που όταν φωτίζεται τα βράδια, μας τυφλώνει στους δρόμους της Λευκωσίας και μας κάνει να ξεχνάμε, για μια στιγμή μόνο φυσικά, το πολυτελές αυτοκίνητο που οδηγούμε»...
Την επόμενη Κυριακή, είδα στην τηλεόραση Έλληνες Κυπρίους που, ως «γκρίζοι λύκοι», χτυπούσαν ανελέητα φίλαθλο στη Λάρνακα και την αμέσως επόμενη στη Λεμεσό. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε αντιπαράταξη «αντίθετα στρατόπεδα φιλάθλων», να εξολοθρεύουν την «αντίπαλο» ομάδα, πριν ακόμα διεξαχθεί το παιχνίδι, με στόχο ... τη νίκη και των δυο!!!
Πού; Επί του πεζοδρομίου!!! Επί του πεζοδρομίου σέρνονταν τα ιερά μας σύμβολα από τη νεολαία μας !!! Εμείς, οι γονείς και οι παππούδες τους … Τους κρύψαμε την αλήθεια, γιατί πονά…
ΣΗΜ. Είναι αδημοσίευτο κείμενό μου του 2006. Μετά τα τελευταία γεγονότα του αγώνα της Ανόρθωσης και τα νέα έκτροπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Νέα Κίνηση Καθηγητών διατηρεί το δικαίωμα να μη δημοσιεύει σχόλια υβριστικού, σεξιστικού, απειλητικού, ρατσιστικού ή άλλου προσβλητικού περιεχομένου, λιβελλογραφήματα καθώς και σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων που ενδέχεται να προκαλέσουν λανθασμένες εντυπώσεις για το περιεχόμενο και το σκοπό ανάρτησης αυτού του ιστολογίου