Οφειλόμενη απάντηση σε αισχρότητες και αναλήθειες

Του Θέμη Πολυβίου

Γεν. Γραμματέα ΟΕΛΜΕΚ

Εκπροσώπου της ΝΕΑΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Τα μαθήματα του συνδικαλισμού και οι ψευδολογίες του Παντελή Νικολαϊδη

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με τις αοριστολογίες, ανοητολογίες και τα ψεύδη του εκπροσώπου της ΝΕΑΣ ΠΝΟΗΣ Παντελή Νικολαΐδη, για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι σ’ αυτό το μικρό τόπο που ζούμε γνωρίζουν το ποιόν και τη δράση του καθενός.

Αντιφατική η στάση της ΔΗΚΙ

του Θέμη Πολυβίου

Γεν. Γραμματέα της ΟΕΛΜΕΚ

Στους επικριτές και όσους αντιμάχονται το δίκαιο αγώνα της ΟΕΛΜΕΚ και των άλλων εκπαιδευτικών οργανώσεων, για προάσπιση των εργαζομένων, που καλούνται να σηκώσουν αποκλειστικά το βάρος της οικονομικής κρίσης, ενώ οι έχοντες και κατέχοντες βγάζουν την ουρά τους απέξω, προστέθηκε, δυστυχώς, με την ανακοίνωση που εξέδωσε η ΔΗΚΙ.

Σε μια ανακοίνωση γεμάτη αντιφάσεις η ΔΗΚΙ από τη μια τάσσεται κατά των μέτρων που εξήγγειλε η ΟΕΛΜΕΚ και με τη δική της έγκριση, μεταχειριζόμενη την προσφιλή της μέθοδο να βγάζει την ουρά της απέξω και από την άλλη να δηλώνει ότι θα δώσει τον αγώνα με τους άλλους καθηγητές.

Ας μας ξεκαθαρίσει με ποιο τρόπο θα το πράξει αυτό η ΔΗΚΙ.  Πώς θα διεκδικήσουμε τα αιτήματα, που όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της είναι δίκαια;  Με ευχολόγια;  Με αυτή την ποντιοπιλατική στάση της η ΔΗΚΙ το μόνο που πετυχαίνει είναι να προσθέτει βέλη στη φαρέτρα όσων μάχονται τον αγώνα μας και ειδικά στους βασικούς επικριτές μας ΚΕΒΕ και ΟΕΒ.

Η ΔΗΚΙ ψεύδεται, όταν μιλά για διαφωνίες της.  Η απόφαση του Κ.Δ.Σ. ήταν ομόφωνη.  Εκτός και αν ο συγγραφέας της ανακοίνωσης αμφισβητεί τους εκπροσώπους του στο Κ.Δ.Σ.

Αν η ΔΗΚΙ συνεχίσει να προκαλεί με αυτή την τακτική θα αναγκαστούμε να δώσουμε τα πρακτικά των συνεδριάσεων της ΟΕΛΜΕΚ στη δημοσιότητα, για να ενημερωθεί επιτέλους, ο καθένας ποια είναι η πραγματικότητα και ποιοι ασκούν μικροπολιτική για αλλότρια συμφέροντα.

Ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας

Έντιμε κύριε Υπουργέ,

Με αφορμή δημόσια τοποθέτησή σας για το όραμά σας για την εκπαίδευση, απευθύνομαι σε σας, όχι με τη συνδικαλιστική μου ιδιότητα, αλλά ως μια απλή εκπαιδευτικός που δίνει – μαζί με τους συναδέλφους της – καθημερινά τη μάχη της για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και ως εκ τούτου ανησυχεί για τις συνέπειες του ανίερου πολέμου που κάποιοι έχουν εξαπολύσει εναντίον των εκπαιδευτικών του δημοσίου.

Ο πόλεμος εις βάρος των εκπαιδευτικών μέσα από τα blogs

Τις τελευταίες μέρες, εξαιτίας της απεργίας αλλά και με αφορμή "το θράσος των εκπαιδευτικών που ενώ είναι τόσο προνομιούχοι διαμαρτύρονται κιόλας" (!!!), έχει εξαπολυθεί ένας πόλεμος εις βάρος της επαγγελματικής επάρκειας και της αξιοπρέπειας των εκπαιδευτικών, όχι μόνο από τα ΜΜΕ και τον τύπο, αλλά μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και διάφορα ιστολόγια. Το αναμέναμε. Για πολλούς λόγους είναι που διάφοροι ενοχλούνται και μας προσβάλλουν ψευδολογώντας εις βάρος μας.

Ως μικρό δείγμα του τι λέγεται, σας παραπέμπουμε σε ένα σοβαρό ιστολόγιο (http://blog.stockwatch.com.cy), μετά την ανάρτηση του άρθρου "Φορολογία πλούτου" από τον Καθηγητή Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ κ. Πανίκο Δημητριάδη, ο οποίος "τόλμησε" να μας στηρίξει με όπλο τις γνώσεις του ως έγκριτος και έμπειρος οικονομολόγος. (λέμε "τόλμησε", γιατί έχει δεκτεί μια ανίερη επίθεση από τους ίδιους που επιτίθενται και στους εκπαιδευτικούς)

Εάν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε και να σχολιάσετε κι εσείς, το άρθρο καθώς και όλα τα σχόλια βρίσκονται στο http://blog.stockwatch.com.cy/?p=831#comment-4605

Συνάδελφοι,

Η μάχη για την αξιοπρέπειά μας είναι ιδιαίτερα δύσκολη, όταν σε εφημερίδες και σε ιστολόγια γίνεται συστηματική προπαγάνδα εις βάρος μας. Καλούμε τους συναδέλφους να απαντούν τεκμηριωμένα και ήπια, να αρθρογραφούν αποκαλύπτοντας την αλήθεια που τα μέσα αποσιωπούν σκόπιμα. Ο αγώνας δεν είναι μόνο για τις περικοπές. Είναι πάνω απ' όλα για τις συνθήκες εργασίας μας, για την αξιοπρέπειά μας. Είναι πρώτιστα για το δημόσιο σχολείο.

Δε θα μεταφέρουμε εδώ τα άκρως προσβλητικά για τους εκπαιδευτικούς σχόλια, ούτε τις τεκμηριωμένες απαντήσεις που έδωσαν στελέχη της Νέας Κίνησης Καθηγητών στο συγκεκριμένη ιστοχώρο. Μπορείτε εύκολα να τα βρείτε αφού σας δίνουμε την ιστοσελίδα. Μεταφέραμε μόνο ένα συμπερασματικό κείμενο συναδέλφου μας, που μπορεί να σας δώσει μια "γεύση" για το πού κινήθηκε η όλη συζήτηση. Το αναρτούμε πιο κάτω:

Ένα γενικό σχόλιο που προκύπτει από τα διάφορα σχόλια σε αυτό το άρθρο, είναι πόσο επιζήμιες μπορεί να είναι οι άκριτες εισηγήσεις σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό. Να μην πω ότι εμφανίζουν τάσεις επιστροφής στην εποχή της δουλείας, όπου ο εργαζόμενος δεν είχε δικαιώματα. Μεταφέρω μερικές:

1. “Οι νεοεισερχόμενοι να μην πάρουν σύνταξη”

ΣΧΟΛΙΟ: Και πως θα ζήσουν άμα σταματήσουν να εργάζονται. Να πεινούν, να κλέβουν ή να τους ρίξουμε στον καιάδα.

2. “Ο συνδικαλισμός είναι επικίνδυνος και πρέπει να σταματήσει”

ΣΧΟΛΙΟ: ναι είναι επικίνδυνος για τους εργοδότες, αλλά είναι η μόνη προστασία του εργαζόμενου, δημοκρατικά κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα.

3. “Οι δημόσιοι υπάλληλοι δε δουλεύουν γι’ αυτό δεν πρέπει να αμοίβονται.”

ΣΧΟΛΙΟ: Καλά, η δημόσια υπηρεσία και τα σχολεία έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο με τόσους “άχρηστους”; Αυτοί που τα γράφουν δεν εξυπηρετήθηκαν ποτέ στις δημόσιες υπηρεσίες και δεν πήγαν σχολείο; Κι αν πήγαν στο δημόσιο σχολείο που έχει τόσο “άχρηστους” εκπαιδευτικούς, πώς τα κατάφεραν μετά να σπουδάσουν (η Χ μάλιστα έγινε γιατρός, όπως δηλώνει)

4. "Να κοπούν οι άδειες από τους εργαζόμενους ή να δουλεύουν σε άλλες δουλειές οι εκπαιδευτικοί το καλοκαίρι"

ΣΧΟΛΙΑ:
α) Εγώ λέω να μην παίρνουν καθόλου άδειες οι εργαζόμενοι, και να δουλεύουν ολόχρονα και εφτά μέρες την εβδομάδα. Να ξεχάσουμε και το οκτάωρο και να πάμε στη “χρυσή εποχή” προ εργασιακών δικαιωμάτων. Ζήτω ο πλούτος και το κεφάλαιο!!! Ζήτω ο εθισμός μας στη νέα εποχή της δουλείας στην οποία βολευτήκαμε με τους νέους δούλους του τρίτου κόσμου να μας υπηρετούν χωρίς δικαιώματα!!!

(β) ο κάθε εργαζόμενος επιλέγει να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά με βάση τα εργασιακά δεδομένα που του προτείνονται κατά την περίοδο της εργοδότησής του. Ερωτώ: Για να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς, δε χρειάζεται η συναίνεση των εργαζομένων; Ζήτω οι μονομερείς αποφάσεις των εργοδοτών!!! Κι ύστερα μιλάμε για πολιτικά δικαιώματα.

(γ) Εγώ λέω να τους βάλουμε να καθαρίζουν τα σχολεία το καλοκαίρι. Και να χρησιμοποιούν για ξεσκονόπανο τα πτυχία τους και τις σημειώσεις που ετοιμάζουν για τους μαθητές τους, αφού έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστες.

(δ) Και για να σοβαρευτούμε: Εάν υπάρχει σε τέτοιο βαθμό πρόβλημα στο κράτος και πρέπει να μειωθούν οι άδειες των εργαζομένων, ας γίνει. Αλλά να γίνει με σεβασμό στις γνώσεις, τα τυπικά προσόντα και στην αξιοπρέπεια, και κυρίως λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν είναι δυνατόν αυτός που τη μια μέρα διδάσκει και αξιολογεί το παιδί μας, την επομένη να κάνει μια δουλειά που δεν απαιτεί ισότιμα ακαδημαϊκά προσόντα. Δεν ξέρω από την άλλη τι συνέπειες θα έχει αυτό στην ανεργία. Αναρωτιέμαι όμως γιατί κανένας δεν εισηγήθηκε τη σωστή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού αναλόγως προσόντων και ικανοτήτων και όχι ηλικίας σε θέσεις κλειδιά, την αξιοκρατία στις προαγωγές για να γίνεται καλύτερη διαχείριση των πόρων, τα κίνητρα για μεγαλύτερη αποδοτικότητα.

5. “Οι φοροφυγάδες βοηθούν την οικονομία γιατί με τα χρήματα που εξοικονομούν απο τους φόρους που δεν πληρώνουν, εργοδοτούν ανέργους”
ΣΧΟΛΙΟ: αυτό ας μου το εξηγήσει κάποιος παρακαλώ…

6. “Αν δε δέχονται να τους μειώσουν τους μισθούς και αυτά που θεωρούν κεκτημένα, απολύστε τους και πάρτε άλλους”

Συμπερασματικά, με άλλα λόγια: “Οι μισθωτοί απέκτησαν πολλά δικαιώματα και πρέπει να τους κόψουμε τον αέρα. Δεν τους κόβουμε και το κεφάλι καλύτερα. Θα βρούμε άλλους να μας υπηρετούν…..”

ΣΧΟΛΙΟ: Ζήτω οι αφέντες!!! 

(της Β. Σαλτέ)

Η "δαιμονοποίηση" των εκπαιδευτικών

της Βαλεντίνας Δημητριάδου Σαλτέ

Υπεύθυνης εκπαιδευτικών θεμάτων της Νέας Κίνησης Καθηγητών

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών -συνδικαλιστικών οργανώσεων απέναντι στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, έχει παρατηρηθεί ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο για το κοινωνικό γίγνεσθαι: κάποιοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί αλλά και (τυχαίο άραγε;) απλοί πολίτες έχουν εξαπολύσει μια – ας μου επιτραπεί – ατεκμηρίωτη και ιδιαίτερα προσβλητική λεκτική επίθεση εναντίον του συνόλου των εκπαιδευτικών και της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας, αγνοώντας προφανώς (συνειδητά ή ασυνείδητα) τις κοινωνικές διαστάσεις και συνέπειες μιας τέτοιας αντιμετώπισης.

Τα «πυρά» εκείνων που αποφάσισαν πως οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, και ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί, είναι «τα κακά δαιμόνια» που ευθύνονται για το δημοσιονομικό έλλειμμα (και συνεπώς πρέπει να γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για όλα μας τα προβλήματα) επικεντρώνονται στα εξής σημεία:

«Οι εκπαιδευτικοί», λένε, «υπεραμοίβονται σε σχέση με το τι προσφέρουν. Οι μισθοί τους είναι πολύ ψηλοί, ενώ εργάζονται ελάχιστα, αφού τα παιδιά μας πρέπει να τρέχουν στα φροντιστήρια, για να μάθουν αυτά που δεν τους μαθαίνουν στο σχολείο. Έχουν πολλές διακοπές, εργάζονται μόνο τα πρωινά και τις περισσότερες ώρες στο σχολείο κάθονται. Είναι, λοιπόν, προνομιούχοι, και παίρνουν περισσότερα από όσα προσφέρουν. Άρα, το κράτος όχι μόνο πρέπει να περιορίσει δραστικά τα εισοδήματα των εκπαιδευτικών, αλλά πρέπει και να τους αυξήσει τη δουλειά». Κατά την άποψη μάλιστα κάποιων αρθρογράφων, «οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τις περικοπές που γίνονται στο μισθό τους και οι αργόσχολοι συνδικαλιστές θα ήταν καλύτερα να δούλευαν στο σχολείο, παρά να πληρώνονται από το κράτος για να διαμαρτύρονται για τα δήθεν κεκτημένα δικαιώματά τους.»

Μερικοί ακόμη αρθρογράφοι, «υπέρμαχοι» του δημόσιου σχολείου, συκοφαντούν συλλήβδην τους εκπαιδευτικούς για «ανικανότητα, ελλιπείς γνώσεις, οκνηρία», για « συχνές απουσίες από το σχολείο» και για «πολυήμερες άδειες με ψύλλου πήδημα» (χωρίς φυσικά να μελετήσουν τις στατιστικές). Από τη δημόσια προσβολή των εκπαιδευτικών δεν απουσιάζουν βεβαίως οι συκοφαντικές αναφορές «στους αργόσχολους» και «στους προβληματικούς καθηγητές», καθώς και στην παραπαιδεία, αφού – κατά την άποψη κάποιων δημόσιων κατηγόρων – «οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο σχολείο, γιατί κάνουν φροντιστήρια τα απογεύματα στους μαθητές τους».

Θα μπορούσα να προσθέσω αρκετές ακόμη προσβλητικές αναφορές, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια της ανοχής εκείνων που αισθάνονται για άλλη μια φορά το άδικο και αβάσιμο τέτοιων ισχυρισμών και που αντιλαμβάνονται τις βαθύτερες συνέπειες της «δαιμονοποίησης» των εκπαιδευτικών, οποιαδήποτε κι αν είναι τα κίνητρα των «δημόσιων κατηγόρων».

Αν και δεν είναι δύσκολο να ανατρέψω τεκμηριωμένα τα χάριν εντυπώσεων λεκτικά πυρά, δε θα μπω στον πειρασμό να το πράξω, γιατί δεν πιστεύω ότι ως εκπαιδευτικός ή ως συνδικαλίστρια έχω λόγο να «απολογηθώ» εκ μέρους των συναδέλφων μου. Αντιθέτως, ευελπιστώ ότι ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης, με νηφάλιο πνεύμα και με πρόθεση αντικειμενικής αποτίμησης των δεδομένων, μπορεί αφενός να κατανοήσει τι σημαίνει η δήλωση της ΟΕΛΜΕΚ: «οι εκπαιδευτικοί αποδέχονται να συνεισφέρουν στα κρατικά ταμεία αυτό που τους αναλογεί», και αφετέρου να αξιολογήσει σωστά την πραγματική αξία της εργασίας και την προσφορά των εκπαιδευτικών.

Θέτω απλώς προς προβληματισμό κάποια ερωτήματα:

• Ποιο είναι το ποσό της συνεισφοράς που αναλογεί στον κάθε ένα από τους πολίτες αυτής της χώρας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να αναχαιτιστούν τα χειρότερα; Ποιοι τελικά πληρώνουν και ποιοι όχι;

• Αμοίβονται προνομιακά οι εκπαιδευτικοί (με δεδομένες τις απαιτήσεις σε τετραετείς τουλάχιστον πανεπιστημιακές σπουδές, τα έτη αναμονής στον κατάλογο διοριστέων, την απαραίτητη ενός έτους προϋπηρεσιακή κατάρτιση για να προσληφθούν στην κλίμακα Α8 στην οποία προσλαμβάνονται όλοι οι πτυχιούχοι);

• Μήπως τα πυρά που στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο, και δη στους εκπαιδευτικούς, απλώς προφυλάσσουν κάποιους άλλους πραγματικά προνομιούχους, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν το πεδίο για να πληγούν περαιτέρω και οι υπόλοιποι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα;

• Τι θα έδειχνε μια ευρεία διερεύνηση και δημοσιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων όλων των πολιτών (συμπεριλαμβανομένων και των εκπαιδευτικών), του «πόθεν έσχες» και της πραγματικής συνεισφοράς του κάθε ενός στα κρατικά ταμεία; Ποιους βολεύει η απόκρυψη ή η συγκάλυψη στοιχείων, ώστε να στρεβλώνονται έντεχνα οι εκτιμήσεις των πολιτών για τα οικονομικά δεδομένα των μισθωτών;

• Είναι σύμφωνος με τη δημοσιογραφική δεοντολογία ο δημόσιος αφορισμός μιας τάξης εργαζομένων, όταν ο «καταγγέλλων» προφανώς δε γνωρίζει τα πραγματικά καθήκοντα και τις συνθήκες της εργασίας του συμπολίτη του, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις ευθύνες που η εργασία του συνεπάγεται; Σε ποια δεδομένα στηρίζονται εκείνοι που τόσο αλόγιστα και «μεγαλοστόμως» δηλώνουν ότι «ο πραγματικός χρόνος εργασίας ενός εκπαιδευτικού είναι ο χρόνος της παρουσίας του στην τάξη»;

Θεωρώ αχρείαστο να αναλύσω το τι απαιτεί μια σωστή διδασκαλία σε προετοιμασία, μελέτη, ετοιμασία υλικού, διόρθωμα, αλλά και διαρκή επιμόρφωση, αυτοαξιολόγηση, κ.τ.λ., με δεδομένη τη συνεχή εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας, αλλά και τις διαρκείς κοινωνικές αλλαγές, που απαιτούν ανανέωση των γνώσεων και των παιδαγωγικών μεθόδων και αδιάλειπτη ανατροφοδότηση μεταξύ διδάσκοντος και διδασκόντων. Ούτε είναι στις προθέσεις μου να προσβάλω εκείνους που, αγνοώντας προφανώς ζητήματα οργάνωσης και λειτουργίας του σχολείου, παραγνωρίζουν την εργασία και τις ευθύνες των εκπαιδευτικών στις ποικίλες και πολυάριθμες εξωδιδακτικές δραστηριότητες που συμβάλλουν στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και των εφήβων. Δεν μπορώ όμως να μη σχολιάσω την επιπόλαια απόπειρα μετακύλισης των ευθυνών για τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου σχολείου (π.χ. βία και παραβατικότητα, αλφαβητισμός και σχολική αποτυχία) στους λειτουργούς που το υπηρετούν. Γιατί πιστεύω πως τόσο η ηθελημένη άγνοια - και συνεπώς η συγκάλυψη - των πολλαπλών κοινωνικοοικονομικών παραγόντων που οδηγούν στη σχολική αποτυχία και την παραπαιδεία, όσο και η ανάγκη κάποιων να αποδώσουν τις ευθύνες για όλα τα κακά του δημόσιου σχολείου στους «ανεπαρκείς και αργόσχολους» εκπαιδευτικούς, επαυξάνουν τα προβλήματα, αφού μας απομακρύνουν από οποιαδήποτε προοπτική ουσιαστικής κατανόησης και αντιμετώπισης των προβληματικών φαινομένων στη ρίζα τους και άρα υποσκάπτουν τις όποιες ειλικρινείς απόπειρες αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου.

Κλείνω με δύο ακόμη ερωτήματα:

• Πόσο επικίνδυνο για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών είναι να προσβάλλονται δημόσια έννομες συνδικαλιστικές ενέργειες, όταν στο πρόσωπο και τις συνδικαλιστικές αποφάσεις της ηγεσίας της ΟΕΛΜΕΚ πλήττεται η πολιτική χρησιμότητα και η κοινωνική ωφέλεια ενός κατοχυρωμένου από το σύνταγμα δικαιώματος των εργαζομένων: αυτό του συνδικαλίζεσθαι;

• Πόσο ζημιογόνο είναι για το κύρος και την αξιοπιστία της Δημόσιας Εκπαίδευσης, όταν συστηματικά και εν αδίκω πλήττεται δημόσια η αξιοπρέπεια και η εργασιακή επάρκεια των εκπαιδευτικών με ατεκμηρίωτους και παραπλανητικούς ισχυρισμούς; Πώς θα καλλιεργηθεί ο σεβασμός και η εκτίμηση για τη γνώση, όταν γονείς και μαθητές βομβαρδίζονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους λειτουργούς της δημόσιας εκπαίδευσης που έχουν αναλάβει ως καθήκον όχι μόνο τη μετάδοση γνώσεων και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων, αλλά και τη διάπλαση του ήθους των μαθητών μας;

Προτού, λοιπόν, οι αλόγιστοι και επιπόλαιοι ισχυρισμοί εις βάρος των εκπαιδευτικών προκαλέσουν περαιτέρω φαινόμενα απαξίωσης της γνώσης ή ακόμη και νέα κρούσματα βίας στα δημόσια σχολεία, ας μας προβληματίσει ποιανών πραγματικά τα συμφέροντα υπηρετεί η «δαιμονοποίηση» του παιδαγωγού και πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι κοινωνικές συνέπειες της «διαπόμπευσης» εκείνων που τάχθηκαν να υπηρετούν με τις γνώσεις και την ψυχή τους το δύσκολο έργο της μόρφωσης των παιδιών μας.