Εξομολόγηση

Μαρία Συμεωνίδου
Πρόεδρος της Νέας Κίνησης Καθηγητών

Οι πρόσφατες τοποθετήσεις των Διευθυντών στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της Μέσης Εκπαίδευσης γκρέμισαν μέσα μου το αίσθημα της δικαιοσύνης και όσο και αν αυτό που νιώθω είναι δικό μου πρόβλημα, θεωρώ ότι αξίζει να το εκθέσω προς προβληματισμό.

Όταν  με την προαγωγή μου πήρα  μετάθεσή στη Λεμεσό θεώρησα πως ήταν δίκαιο, αφού δεν είχα αρκετές μονάδες υπαίθρου. Όσο και αν δε μου αρέσει να ταξιδεύω, δεν έκανα ένσταση, γιατί αν δεν ταξίδευα εγώ θα ταξίδευε, άδικα μάλιστα, κάποιος άλλος.

Όταν σε Σεμινάριο για τους Διευθυντές ακούσαμε να μας λένε ότι οι νεοπροαχθέντες θα πρέπει να τοποθετηθούν σε Γυμνάσια, ίσως για να αποκτήσουν πείρα, θεώρησα και πάλι πως ήταν δίκαιο, αφού το μέτρο της τοποθέτησης αφορούσε όλους τους νέους Διευθυντές. Είχα πολύ μεγάλη επιθυμία να εργαστώ σε Λύκειο, όπου θα μπορούσα να προσφέρω καλύτερες υπηρεσίες, αφού έχω 20 χρόνια πείρας στα Λύκεια, αφού εργάστηκα για τρία χρόνια ως Σύμβουλος για τα Λύκεια, αφού έλαβα μέρος στις επιτροπές των Αναλυτικών Προγραμμάτων για το Ενιαίο Λύκειο, αφού  στο πλαίσιο της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης συμμετείχα στην Επιτροπή του Αναλυτικού για τη Λογοτεχνία στο Λύκειο, αφού επιμορφώθηκα μαζί με τα άλλα μέλη της επιτροπής για να γίνω πολλαπλασιαστής στην επιμόρφωση των συναδέλφων, αφού κλήθηκα και συμμετείχα για έξι χρονιές στη θεματοθέτηση των Εισαγωγικών και των Παγκυπρίων Εξετάσεων, αφού θεωρώ ότι η υπηρεσία  πρέπει να εκμεταλλεύεται τη γνώση των εκπαιδευτικών ως επένδυση για καλύτερα αποτελέσματα. Όμως το αίσθημα της δικαιοσύνης λειτούργησε μέσα μου και με παρηγόρησε.

Και ήρθαν οι τοποθετήσεις να μου αποδείξουν πως για κάποιους δεν ισχύει το μέτρο αυτό. Μη προς κακοφανισμό των συγκεκριμένων συναδέλφων, αλλά είναι τουλάχιστον προκλητικό να πάρει κάποιος προαγωγή, να μην πάρει μετάθεση και να αποδεικνύεται πιο ίσος από τους ίσους.

Ποιες είναι οι ευθύνες του Υπουργείου της Παιδείας για το πληγωμένο μου αίσθημα της δικαιοσύνης; Και πώς μπορώ ξανά να εμπιστευτώ τα λόγια των αξιωματούχων του, όταν αυτά δε γίνονται πράξη; Και πώς θα συνεχίσω με το ίδιο πάθος να υπηρετώ αυτό το χώρο, όταν δε μου εμπνέει την εμπιστοσύνη πως δεν αδικεί κανένα;

Γνωρίζω φυσικά πως κανείς δε θα ασχοληθεί μαζί μου και πως, αν το κάνει, θα μου δώσει μια απάντηση του τύπου "εκπαιδευτικές ανάγκες", που θα μου δέσει τα χέρια. Και αισθάνομαι αδύναμη μπροστά στο σύστημα που με κάνει ότι θέλει. Όμως, αν ενδιαφέρει κανένα, είναι γεγονός πως ο εργαζόμενος έχει την ανάγκη να ξέρει πως τουλάχιστον η δικαιοσύνη λειτουργεί στη Δημοκρατία.

Αν  έχει κανείς άλλος νιώσει το ίδιο κάποια φορά……….